Marokko ontdekken op avontuurlijke wijze

reisverslag door: Jaqueline Jeurissen

De reis begint op vliegveld Eindhoven. De motoren en bagage zijn een week eerder per vrachtwagen naar Malaga gebracht. Na alle formaliteiten waarbij steeds meer groepsgenoten bekend worden stappen we in het vliegtuig richting Malaga. Daar staan 31 motoren ongeduldig op ons te wachten.

Bij aankomst (lekker warm met 15 graden, thuis was het 7 graden) in het zeer luxe hotel staan 2 keurige rijen motoren, gesorteerd op type, voor ons klaar. Er zijn van allerlei typen mee; tour, all-road en naked. Ducati is in de meerderheid BMW, KTM, Kawasaki zijn ook vertegenwoordigd. Mooi stel om zo te zien. De bagage is te vinden in de bagage kluis van het hotel, super geregeld. De meeste deelnemers gaan gelijk in de weer om de motoren op te tuigen met tassen en koffers zodat dat maar vast klaar is en morgen snel vertrokken kan worden naar Marokko.

Tijdens het diner kennis gemaakt met de andere deelnemers, het onthouden van namen wil nog niet zo; morgen de motoren van iedereen onthouden is makkelijker. Het is een gemêleerd gezelschap. We worden voorzien van alle details voor de route, bootovertocht en de formaliteiten aan de grens om Marokko in te reizen. De groepen om samen te rijden worden gevormd en vertrektijden afgesproken.

S’ochtends is er al vroeg bedrijvigheid. Iedereen wil op pad en niemand wil de boot in Algeciras missen. Via snelweg of rijksweg is iedereen mooi op tijd in de haven. De boot naar Tanger heeft 2 uur vertraging dan maar met zijn alleen het stadje in om te lunchen hebben we dat maar vast gehad want straks aan de overkant mogen we nog 400 km rijden naar ons hotel in Casablanca. Terug gekeerd van de lunch blijkt de beoogde boot naar Tanger nog meer vertraging te hebben. Domien, de reisbegeleider voor deze reis is druk met omboeken op een andere boot zodat we niet in het donker en laat de 400 km hoeven af te leggen. Na wat op en neer rijden hebben we tickets voor de snelle draagvleugel boot naar Ceuta (Spaanse enclave in Marokko). Snel met zijn allen en de volgauto met aanhanger voor eventuele pechgevallen naar een andere pier. Net op tijd allemaal binnen, de boot sluit onmiddellijk de laadklep en begint te varen. Wij kunnen ons nu bovendeks bezig gaan houden met het invullen van de papieren voor in reis van persoon en voertuig in Marokko. Het zijn er 5 velletjes in totaal waar veel gegevens op ingevuld mogen worden en dat ieder velletje weer. Daarna nog een drankje en we konden beneden de motoren alweer ophalen. De bonus van deze overtocht is 25 km extra slingerweg door de bergen met machtig uitzicht. Aan de Marokkaanse grens aangekomen kiezen we een rij, geen rij gaat snel. Dan volgt de grensprocedure. Paspoort laten stempelen en een aantal keren laten controleren om uiteindelijk de motor langs de kant van de weg te parkeren voor de inklaring van de motor. De beambte is druk met schrijven van een briefje voor een verzamelbak en het daarna intikken van die gegevens in een computer. Uiteindelijk wat tekst een handtekening en stempels op de 2 briefjes, yes klaar. Nou nee, je wordt daarna begeleid naar 2 personen voor nog een handtekening en een finale stempel. Inmiddels ruim een uur verder. En dan stonden wij nog vooraan anderen hebben er wel meer als 2 uur overgedaan om de grens te passeren.

Op naar Casablanca snelweg kilometers maar de omgeving is schitterend. Je rijdt de bergen uit, de vlakte op en zo door de groentetuin van Marokko. Het verkeer is wennen, lijkt wel of ze maar wat doen links en rechts halen ze in. Mensen steken regelmatig te voet de snelweg over of wandelen er langs. Het meest bizarre was het verkopen van groente en fruit op de vluchtstrook. Soms krijg ik de indruk dat de rijbewijzen uitgedeeld zijn, ze lijken echt nergens op te letten. In het donker naderen we de bestemming. Nu heb je niet meer genoeg aan twee paar ogen, zo lijkt het. In Casablanca schieten voetgangers, auto’s, ezels en ander rijdend materieel alle kanten op. Recht inhalen en links voorbij wringen is de norm. Snel hebben we het spelletje door en kunnen we als groep goed met het verkeer mee bewegen. Bij het hotel aangekomen barsten de verhalen los “heb je dat gezien en die hoe die reed” iedereen heeft een verhaal over het verkeer, geweldig. We zijn het eens het verkeer past goed bij dit avontuur, houdt je goed gefocust en alert. Op naar de kamer douchen omkleden en biertje pakken, die hebben we wel verdient. Voor en na druppelt de rest van de groep binnen en worden belevingen uitgewisseld. Dan het seintje; op naar het diner. Ook dit luxe hotel heeft een lekker diner voor ons bereid. Eerst is het tijd om kennis te maken met de Marokkaanse cultuur, buikdanseressen niet 1 maar 3 die ons entertainen. Groepsleden worden uitgenodigd om een dansje te wagen, de een met meer succes als de ander. Dan is het tijd voor het diner van Marokkaanse specialiteiten waaronder een tajine van kip. De tajine zal ons deze week begeleiden de vele traditionele gerechten worden hierin bereid. Nog een toetje als afsluiter dan is het inmiddels ook middernacht. Morgenvroeg op tijd vertrekken naar Marrakesh dus tijd om te gaan slapen.

Op naar Marrakesh. Eerst nog een fotomomentje met de Hassan II moskee, de grootste van Afrika. Dan Casablanca uitrijden, dwars over een markt en langs de ezelkarren. Met natuurlijke de reeds bekende taferelen van vlak voor je motor overstekende voetgangers en auto’s die alle kanten op schieten. Eenmaal de stad uit veranderd het landschap in heuvels, je rijdt weg van de zee het binnenland in. De eerst kuddes schapen en pakezels laten zich zien. Nu begint het avontuur echt we gaan het echte Marokko ontdekken. Weer een prachtig wisselend landschap om in de drukke heksenketel van Marrakesh aan te komen. De inrit in de parkeergarage was avontuurlijk. De zon schijnt de temperatuur is goed genoeg voor een T-shirt en een vestje mee voor de avond.  Mooi op tijd binnen voor wat ontspanning, bezoek aan het beroemde plein van Marrakesh of om een souk in te duiken. Het eten was weer goed verzorgt daar op het dak in een bedoeïen tent met geweldig uitzicht over Marrakesh. Het diner werd begeleid door een buikdanseres en muzikanten. De tijd is weer gevlogen inmiddels  weer middernacht. Morgenvroeg noordwaarts naar Boumalne Dades.

Natuurlijk op tijd op pad. Het eerste avontuur; de uitrit uit de parkeergarage iedereen meesterde deze uitdaging met bravoure. Via alweer een mooie weg en wisselend landschap eerst wat cultuur snuiven in Ait Benhaddou. Om daar te komen ligt een stukje off road in de route (via de verharde weg kwam je er ook maar de meesten kozen voor het off road avontuur). Voor degene met weinig off road ervaring een mooie uitdaging. Na wat aanwijzingen en tips op pad. Na een tijdje heeft iedereen echt lol op die paden. Zand, gravel en grindstenen die meesteren we. Stof maken! In het dorpje aangekomen rijden we dwars het dorp in om de mooiste foto’s te kunnen maken, aan zand ondergrond waren we toch al gewend. De rest van de route was mooi verhard en weer een totaal ander landschap. We werden bij het hotel verwelkomt met dans en muziek, zorgde voor een mooie sfeer zo tegen het Atlasgebergte aan. De tijdens het diner werden de verhalen van de dag uitgewisseld waarna iedereen op tijd ging slapen.

Weer op tijd aan het ontbijt, op naar Midelt. Oorspronkelijk waren er zes routemogelijkheden maar vandaag bleven er daar twee van over. In de bergen was sneeuw gevallen waardoor de meeste routes niet begaanbaar waren met de motor op wegbanden. Dan maar de gorges du dades op en neer rijden om de beroemde haarspelt bochten te beleven om daarna aan de officiële route te beginnen. Deze voerde door de gorges du todra deze is super toeristisch de eerste 4 kilometer daarna wordt het landschap mooiere en is geen toerist meer te bekennen. Onderweg gegeten bij een eetstalletje langs de weg waar men kip roosterde en een tajine van groente aanbood. De motoren werden bewaakt door een inwoner. Alle spullen zoals helmen, navi en tanktas blijven op de motor liggen. Men zou zwaar beledigd zijn als je spullen opbergt of meeneemt. Na de smakelijke lunch de bewaker een fooi gegeven en weer op pad. Nu zaten we echt in het binnenland tegen het Atlasgebergte aan. Prachtig al die rotsen en rood roze landschap uiteindelijk door Cirque de jaffer. De naar mijn mening de mooiste van de drie gorges van vandaag. Uiteindelijk weer een vlak landschap in. Ons hotel stond op een vlakte waar het hard waaide en koud was. Wat een contrast met het weer aan de kust en Marrakesh. Het was zowaar koel op de kamer en de verwarming was aan.

Tijdens het diner werden we op de hoogte gesteld van het weer in Ifrane, waar we de volgende dag zouden aan komen. Vol ongeloof werden diverse weerapps geraadpleegd. Die zeiden toch echt allemaal vorst en sneeuw. Iedereen was beduusd, we waren toch naar Marokko gegaan omdat het daar veel warmer als thuis was en we zo vroeg in het seizoen lekker konden rijden op de strakke asfalt wegen. Ehh en nu? Langzaam drong het door; we zouden op het einde van de route in de regen, hagel en of sneeuw rijden. Dus op tijd vertrekken was het devies. Enkelen hadden slechts een motorspijkerbroek, motorschoenen en zomerhandschoenen bij. Dat werd afzien. Her en der werd wat kleding uitgewisseld maar motorschoenen veranderden nog steeds niet in waterdichte motorlaarzen.

Gelukkig was de route kort en volgende hotel was 5 sterren met sauna, hammam en zwembad. Zodat we na al die indrukken en avonturen konden genieten van deze luxe. De voorspellingen waren waar. We hadden de laatste 30 kilometer regen, hagel en uiteindelijk natte sneeuw. Het werd goed koud in vergelijking met de voorgaande dagen. Aangekomen bij het hotel waren we eerder dan het bagage/pechtransport van Yvonne en Domien daarom neergeploft in de lobby. Steeds meer groepsleden kwamen aan, koud en nat. De garage van het hotel werd geopend, wie wilde kon zijn motor binnen stallen. Er werd gretig gebruik van gemaakt, er lag inmiddels een laagje sneeuw op de motor. Nadat de bagage gearriveerd was snel omgekleed voor sauna en zwembad. Relaxen en naar de vallende sneeuw kijken. De laag werd dikker en dikker om na het diner 15 cm te zijn. Het besef sloeg toe dat we morgen naar het volgende hotel gingen een toertocht van 350 kilometer. Oeps met deze sneeuw kom je hier niet weg. Afgesproken voor een later ontbijt de volgende dag want vroeg vertrekken zat er echt niet in.

S ochtends kwam het bericht briefing bij het ontbijt, klinkt heftig. We waren benieuwd. Het bericht luidde; om 11.30 uur mocht er vertrokken worden over 1 bepaalde route. De alternatieve routen waren niet begaanbaar vanwege sneeuwval het Rif gebergte. Op de oprit van het hotel zou een spoor vrijgemaakt worden zodat niemand door de sneeuw hoefde te rijden. De motoren die buiten overnacht hadden zouden schoongemaakt worden door het hotel personeel. Daar lag een laag van 20 cm of meer op, goed voor de mooie plaatjes. De wegen in het dorp en verder waren zeker vrij van sneeuw tegen de vertrektijd. Daar ging de droom van nog een dagje genieten van al deze luxe, we konden straks gewoon vertrekken. Op naar de blauwe stad Chefchaouen. Eerst nog wat afzien; vertrek met -3 graden en een sneeuwbuitje. Daarna regen en 6 graden om uiteindelijk in Fes aan te komen met 15 graden en zon. Vier seizoenen in 1 uur. Al met al was het uiteindelijk alleen maar koud. Is echt bijzonder om op je motor door zo’n sneeuwlandschap te rijden en dit te kunnen beleven. De rest van de dag de mooie route gereden met af en toe een klein buitje en zon. Een enkeling heeft toch de alternatieve afgeraden route geprobeerd te rijden maar is van een koude kermis thuis gekomen. Thuisgekomen in het hotel is hier het belangrijkste woord.

In Chefchaouen hadden we een hotel midden in het centrum wat ons verleide om na het diner op verkenningstoer te gaan. Mooi dat blauwe stadje ook al was dit onze laatste avond in Marokko. Morgen door de douane en weer de boot op naar Spanje. Die avond nog een laatste Marokkaans biertje om het af te leren.

De volgende ochtend weer op tijd op pad om de extra route met de mooie slingerende kustweg  langs de oostkust mee te pikken op weg naar de boot in Tanger Med. Een beetje op de tijd letten maar ruim genoeg tijd om tijdig de boot te bereiken. De douane is deze keer veel sneller, slechts 3 papiertjes afgeven en er 1 terugkrijgen. Natuurlijk wel vele male je paspoort laten zien. Na de inscheping op de boot tijd genoeg voor lunch en verhalen delen met de groepsgenoten. Eenmaal in Europa aangekomen weer over de rijksweg op weg naar Malaga. Bij het hotel wachten de transportframes op de motoren. Bij aankomst de motor in het frame geplaatst zodat die dezelfde avond nog op weg naar Nederland ging. De bagage en motorkleding weer in de bagagebak gelegd. Bleef niks over als de handbagage waarmee de aangekomen was en de herinneringen aan dit geweldige avontuur dat echt alles in zich had. Op naar het uitmuntende diner en later de bar. De mooiste verhalen werden nogmaals uitgediept en gedeeld.  De weemoed dat deze reis voorbij was kon je bij iedereen proeven. We waren het eens het was een geweldige reis, 2320 kilometer puur plezier.

De volgende ochtend na de groepsfoto, die met veel rumoer gemaakt werd, op naar het vliegveld om een paar uur later in Eindhoven afscheid te nemen van de groepsleden.

Voor mij en een aantal andere de eerste keer dat we met Sads motorreizen meeging, zeker niet de laatste keer dat we met Ton de Bruin, Leo Fleuren en Geert Jansen op pad gaan. Er was alle vrijheid om te doen en laten wat je wilde, de volledige vrijheid route te kiezen die bij jou past (wel of geen off-road, langer of korter of snel en langzaam) mits je op redelijke tijd in het volgende hotel aankwam. Meer dan eens stond je bagage al op jouw kamer bij aankomst, wat een luxe. Het ene hotel was nog mooier dan het andere tot wel 5 sterren, van alle gemakken voorzien. Het was een avontuur in vele opzichten met een leuke groep mensen met diverse achtergronden. Marokko is prachtig binnen een paar honderd kilometer iedere keer anders bergen, sneeuw, zon, zee, vlak, rotsen, kaal en groen. Het is er allemaal dat maakte deze reis zo bijzonder.