2024_Presi_Bulgarijë

Marokko 2023

Motorreizen 2020 – Maak een overweldigende motorreis door het veelzijdige Japan

Het motorreizen 2020 programma kent drie zeer afwisselende reizen, waaronder Japan.
Japan is een land met een enorme diversiteit, mooie landschappen, prachtige natuur en indrukwekkende steden. Een land wat zich perfect leent om met de motor rond te reizen.

Tijdens een 13-daagse reis over 1.810 kilometers, reis je door het mooiste en oudste gedeelte van Japan. De trip is een combinatie van natuur en cultuur. Naast het vele rondreizen neem je ook de rust om tijdens drie volledig verzorgde excursiedagen de cultuur van Japan te leren kennen.

Je rijdt gemiddeld 230 kilometer per dag en altijd over goede asfaltwegen. De hoogste berg die we berijden is 2.172 meter hoog. Door de verschillende regio’s waar we doorheen komen heb je te maken met de vier seizoenen, droge en vochtige gebieden, met een temperatuur tussen de 12 en 20 graden, perfect motorweer dus.

Binnen het programma motorreizen 2020, is de start van deze indrukwekkende reis in het traditionele Kyoto. Je voelt je direct in een totaal andere wereld met de prachtige tempels en de gezellige drukte. De reis voert je langs Lake Biwa en Lake Kawaguchi met haar warmwater bronnen, door de Japanse Alpen.

De rustdag is in de Japanse Alpen met overweldigende vergezichten, waar je prachtige wandelingen kunt maken. Na de rustdag rij je over kronkelende wegen naar het Niko nationale park, langs watervallen en over spectaculaire bergwegen. De reis voert verder over de Japanese Romantc road waar je bij Mount Akagi ook de meest beroemde warmwaterbronnen kunt bezoeken. De tweede rustdag is in het prachtige noordelijke deel van de Japanse Alpen.

Hierna rijden we via het dorp Shirakawago, wat op de werelderfgoedlijst staat, richting de Japanse kust, Noto Peninsula. Op de laatste rijdag komen we langs Lake Biwa en bezoeken we er het Hikone Castle, wat een nationale schat is. Tenslotte rijden we door naar het eindpunt in de mooie stad Osaka.

We verblijven in vier,- en vijfsterren hotels met een mooie mix van moderne hotels en Japanse Ryokans, traditionele Japanse familiehotels.

Motorreizen 2020 maak je op een huurmotor waarbij je de keuze hebt uit o.a. een Ducati Multistrada, BMW R1200GS of een Honda Africa Twin; comfortabele reismotoren dus.

Motorreizen 2020 Japan is een samenwerking tussen het Nederlandse SADS en Moto Tours Japan.

Ik was al een aantal keren zonder motor in het zuiden en aan de oostkust van Portugal. Het is een prachtig land met zeer vriendelijke en open mensen. Je kunt er goed eten en wijn maken kunnen ze ook. Het landschap is per regio wisselend. Het zuiden is dor en droog, het midden is groener en het noorden is echt groen. Noord Portugal gaan we met Sads Motorreizen ontdekken. Onze 35 motoren (Ducati, BMW, KTM, Yamaha en Kawasaki) en de bagage zijn op een vrachtauto naar Porto gebracht terwijl wij (39 deelnemers) vliegen vanaf Eindhoven. Wat een luxe, niks een paar weken onderweg en door de koude Pyreneeën rijden. We gaan lekker een week genieten van motorrijden zonder zorgen.

Bij de gate verzamelen steeds meer bekende en onbekende gezichten. Dat zal onze groep zijn, ze hebben het hoogste woord. Een voorstelrondje hoort erbij, alleen al die namen onthouden is lastig. Morgen met de motoren erbij wordt dat vast makkelijker. De vlucht en aankomst in Portugal verlopen vlekkeloos. Bij aankomst is het ineens een uur vroeger. Na een korte busrit vanaf de luchthaven komen we aan bij het hotel. De motoren staan al op ons te wachten, wat een mooi beeld. We kunnen eigenlijk niet wachten om te vertrekken. De desillusie; het regent in Porto. Terwijl het in Nederland, na een periode van slecht weer, 20 graden en zonnig is. Ons wordt verzekert dat het alleen vanavond regent en de rest van de week goed weer zal zijn. Daar vertrouwen we maar op. Na het ophalen en sorteren van de bagage worden we weer bij de bus verwacht om in het centrum gedropt te worden. Nog voordat we van de parkeerplaats af zijn schampt de toch al onzekere chauffeur al een verkeersbord, dat wordt nog wat dachten we. Het werd zeker wat. De chauffeur wist de weg niet en had geen navigatie. Enkele groepsleden hadden op google maps allang de bestemming en de weg daarna toe gevonden maar ja, die spraken geen Portugees. Dus stapte de chauffeur bij een café uit om de weg te vragen. Op die aanwijzingen reed hij weer een stukje om vervolgens opnieuw te vragen. Dat door steile en nauwe straatjes waar net een bus op past. Uiteindelijk toch op de plaats bestemming aangekomen. Hilarisch was het wel, achteraf. De regen gooit wel roet in het eten voor het bezichtigen van Porto centrum. Wandelen in de regen is niet iets wat motorrijders graag doen. Een deel van de groep gaat het toch doen terwijl een ander deel de portproducent of een bar opzoekt. Iedereen is we weer op tijd voor het diner bij Graham’s port. De busreis met diezelfde chauffeur naar het hotel verliep zonder omwegen en schade.

De volgende morgen zo snel mogelijk op de motor, daar zijn we voor gekomen. We mogen 360 km sturen door bergen en heuvels naar Vila Nova de Cervera.

Al vroeg is het een drukte van belang in de ontbijtzaal. De drukte verplaatst  vervolgens zich naar de motoren waar de eersten om 8.30 uur al vertrokken zijn. Onze groepje van vier volgt niet veel later. Om 9.00 uur is echt iedereen op pad. We hebben er zin in. Het eerste deel van de route gaat door ontelbare dorpjes, je moet toch wat om van de bewoonde wereld weg te komen. Tot de koffie om stipt 10.30 uur  hoor ik de navigatie in mijn oor zeggen; rotonde …. rotonde … sla links af … sla rechts af.. Bij de koffie spreken we het verlangen uit naar bochten en geen aanwijzingen om de kilometer. Dat hebben we nog geen kilometer verder gekregen! Het leek wel een achtbaan, zoveel bochten achter elkaar. Heerlijk sturen mooi vloeiende bochten die nooit dichtknijpen of doordraaien. Dansen dus. Je ziet aan ieders rijstijl dat dit bevalt. Gooien en smijten met de motoren. Dan is er een lus in de route; op en neer de heuvel op. Route fout? Nee, het bergcircuit van de lokale motorclub, openbare weg compleet aangekleed met vangrail en bandenstapels. Echt geweldig dit zomaar midden in het landschap. Op de berg werd je beloond met een prachtig uitzicht over de vallei en een kerkje. Tijd voor de lunch, effe verderop treffen we een restaurant. Oogt allemaal eenvoudig en netjes. Onze groep is er als 1^e om drankjes en eten te bestellen. Even later arriveren en er nog een man of acht. Het echtpaar dat het restaurant runt raakt nu helemaal in de stress, 12 man tegelijk voor het eten. Ze hebben echt hun best gedaan. Enorme porties en zeer smakelijk en koffie toe voor een klein bedrag. Wij gaan weer verder met dansen door het Portugese landschap. Prachtige wegen. Na de middagstop verandert dit. Meer doorgaande wegen en uiteindelijk rijden we langs de zee. Het uitzicht op zee is prachtig. We hebben zelfs mist die vanaf zee zo het land op drijft, koud dat wel. Ons hotel, een oud klooster uit de17e eeuw, ligt boven op een heuvel. Het is nu nog steeds een refuge voor pelgrims onderweg naar Santiago di Compostella. Het uitzicht en licht van de zonsondergang is fantastisch. Het verblijf ook, alleen jammer dat het buitenzwembad zo koud is. Het vaste avond ritueel voor deze week is eten, biertje, wijn of port, slap ouwehoeren en sterke verhalen. Al dan niet op tijd naar bed om weer fris te zijn voor de volgende etappe. Morgen eindigen we na een route van 390km we in Bragança.

Iedereen is weer op tijd de baan op. Het is mistig en koud, zes graden. We starten over de natuursteen keienwegen. Dat spul zal hier echt goedkoop zijn, ze maken er zoveel wegen mee. Het is even aftasten hoe glad die stenen zijn nu ze nat zijn. Het valt reuze mee, gelukkig. Het zicht is zeer slecht dan maar een beetje op het achterlicht van mijn voorganger rijden. Hij vertelt me later die dag dat hij niks zag en op gevoel reed, een zeer (on)geruststellend bekentenis. Had ik net mijn vizier, zonnevizier en bril schoongemaakt omdat ik dacht dat we uit de mist waren. Draait de weg weer omhoog zo weer de mist in. Het schoonmaken heb ik maar opgegeven totdat we echt in de zon reden toen loonde het eindelijk.  Het uitzicht boven de bewolking was uniek, weinig verkeer, strak asfalt en een achtbaan aan bochten. We hebben genoten. De heuvels op en de bossen in. We gaan door het nationaal park Da Peneda Geres naar Spanje. In Spanje is het plots weer een uur later, dat uur geven we aan de Portugese grens weer terug. Is een rare gewaarwording om zo met de tijd te schuiven. We eten lunchen in Spanje aan een riviertje. Zoals iedere dag bij koffie of lunch landen er achter elkaar meerdere groepen bij hetzelfde tentje, veel tentjes kom je onderweg niet tegen vandaar. Hier weer stress voor het personeel wel vijftien motorrijders die allemaal willen eten en drinken.

Bij de grens met Portugal mogen we per motor € 1,50 tol betalen voor een prachtige weg door het park. De bochtige route blijft prachtig, langs een mooi stuwmeer en over de dam rijden. Steile paden hebben ze hier ook genoeg 14 procent is wel het minste. Af en toe is het net een muur waar je tegenop rijdt zo steil, gaaf is het wel. De middagkoffie nemen we ergens effe van de route af in het centrum van een dorpje. Er zijn hier spoedig lokale verkiezingen, met geluidswagens worden de kandidaten aangeprezen. De gasten van “onze” bar geven duidelijk hun afkeur weer richting de geluidswagen. Hilarisch is het als later de bestuurder met petjes en pennen het terras op loopt, deze worden gretig in ontvangst genomen. Zo werkt politiek dus. Nog een half uurtje sturen en we bereiken het hotel op de heuvel, dat is genieten van het uitzicht. Het vaste avondritueel wordt afgewerkt. Morgen op naar Mesao Frio.

We zijn weer op tijd weg want vanavond en morgen verblijven we een zeer luxe 5 sterren hotel met wellness, daar zijn we wel aan toe. De route van 272km is een bijzonder mooi en afwisselend. We zijn in het binnenland nu. Olijfgaarden, ezelkarren, schapen en een “verdwaalde” koe met enorme hoorns maken deel uit van het landschap. Schapen van rechts hebben hier voorrang op de rotonde, echt waar. Sommige stukken zijn zo dor dat je je bijna in Marokko waant en elk moment een kameel verwacht. De bosbranden van deze zomer hebben ook vele sporen in het landschap achter gelaten. Het is een bizar gezicht dat verbrande landschap en huizen, soms ruik je de brandlucht nog. Aan het einde van de dag rijden we met een prachtig uitzicht dwars door de druivenvelden van de Douro vallei. Ik ben benieuwd naar de wijn die van al deze druiven gemaakt wordt, vanavond eens testen. De weg is nog steeds bochtig, ik heb zelden zoveel bochten per kilometer gereden. Voorafgaand aan het avondritueel eerst genieten van het uitzicht over de vallei, vanaf het zwembad. De meesten zijn vroeg binnen om van de wellness en/of de bar te kunnen genieten.

Morgen staat een stuk off road op het programma, daar had ik me op verheugd. Na het zien van het filmpje van de verkenner, dikke stenen en zware paden, besluit ik dat morgen off road voor mij te hoog gegrepen is. Ik ga samen een groepsgenoot voor de motorwandeling van 145km door de Douro vallei zodat er in de middag tijd is voor wellness. Uitslapen is er niet bij zoals alle dagen om half acht aan het ontbijt.  De wandeling voert door de druivenvelden en de olijfgaarden. Hoog op de heuvels waar geen boom of plant meer groeit. Stenen lijken er wel te groeien, zo groot zijn de rotsen. Weer stukjes tussen de verbrande struiken door zelfs het asfalt is verbrand. Die geur blijft apart. We hebben onze eigen off road weg, niet breder dan twee meter. Oké er ligt asfalt maar dat is zo hobbelig als een zandweg en dat kilometers lang. De natuursteen wegen die ze ook zo hoog in de bergen aangelegd zijn ook al hobbelig. En worden gecombineerd met steile hellingen en voor Portugese begrippen krappe bochten. Best een paar pittige stukjes. We hebben genoten van onze route en eindelijk eens veel foto’s gemaakt dat was er de laatste dagen bij ingeschoten door al die mooie stuurwegen. Ons diner, vis deze keer, hebben we in een restaurant met traditionele keuken genoten. De middag koffie slaan we over om extra tijd voor het zwembad te hebben. Bij aankomst blijkt dat een deel van de groep hetzelfde idee had, het is al gezellig druk bij het zwembad. Later komt een groep binnen die de off road route geprobeerd hebben en de conclusie getrokken hebben dat het onbegonnen werk was met een zware Enduro. Te voet was het te doen. Slechts 2 die hards hebben die route gedaan, chapeau!

De eerste 1000km zitten erop. Tot nu toe is de reis bijzonder mooi en vooral bere gezellig met elkaar. De groep verzamelt op deze “rustdag” voor een duik bij het zwembad of was het voor de bar bij het zwembad? Het avondritueel duurt vandaag langer. We zijn van mening dat de lokale wijn erg lekker is. Morgen is de route naar Covilha maar 246km, eitje.

Vanochtend genoten van de zonsopgang over de met wijnvelden beklede heuvels, een prachtig gezicht. Na het inmiddels gebruikelijke ochtend ritueel sturen we richting Lamego. Het beroemde bedevaartsoord met de kerk boven op de heuvel en ontelbaar veel trappen om er te komen. We maken de nodige foto’s om daarna onze route weer te vervolgen. De koffiepauze is met een view. Voor het eerst met zijn vieren, alle andere groepen rijden door. Die zien we later op de dag wel weer ergens. Op zoek naar een lunchplek maar eens dwars door een eeuwen oud stadje gereden. Prachtig die smalle en steile straatjes met een wegdek van natuursteen maar helaas geen lunchplek te vinden daar. Uiteindelijk gestopt bij een restaurant waar al een groep van ons was. En ja hoor, weer stress bij het personeel. We raken en onderhand aan gewend. Na de lunch mogen we nog een mooi stukje dansen. We beklimmen een berg van 1420 meter. Had ik al gezegd dat alle wegen stuurwegen zijn met vloeiende bochten? Ik blijf in herhaling vallen maar de wegen zijn echt zo gaaf. De middagkoffie slaan we over. We hebben ook vanavond weer een hotel met zwembad en wellness. Daar willen we van genieten. We hebben tenslotte vakantie, motorvakantie.

Tijdens het diner komt het besef dat morgen alweer de laatste dag is om van dit land te genieten. Ik weet zeker dat ze van deze week twee dagen gestolen hebben, kan niet dat al een week voorbij is. Zo snel kan dat niet gegaan zijn. Ik ben zeker niet de enige met dat gevoel. Er wacht ons nog een super mooie zonsopgang en dan mogen we de motoren richting Porto sturen.

We beginnen de dag met het beklimmen van de hoogste berg van Portugal 1953 meter en een monument van 7 meter om aan een rondgetal uit te komen. Het uitzicht boven is prachtig maar koud is het wel daar boven op. In de dalen hangt de bewolking en hier en daar steekt en een bergtop bovenuit. Dit beeld zal ons een hele tijd begeleiden totdat we weer onder de wolken komen, dan is het grijs maar zeker niet koud. We hebben ook weer een stukje asfalt off road door de eucalyptus bossen. Het hobbelen over deze paadjes was voor sommigen afzien maar drukte de pret zeker niet. Dat alles afgewisseld met dansen, dansen en dansen. Een paar spannende, meer dan 20%, hellingen over de natuurstenen maken de dag compleet. Uiteindelijk staan we weer bij ons hotel in Porto.

Daar wachten de transportkratten al op de motoren. Je mag gelijk jouw motor in de krat zetten. Het voelt als een heel abrupt einde van een fantastische reis maar het is niet anders. Als toetje ook nog je bagage sorteren zodat alleen het hoognodige me teruggaat in het vliegtuig en de rest gaat weer mee op de vrachtwagen.

Dan is het echt tijd voor een biertje in de bar met de reisgenoten. Samen verhalen ophalen en alvast bespreken wie er straks in het voorjaar weer meegaat. Dat we morgen vroeg op moeten om een vliegtuig te halen deert niemand. In alle vroegte is iedereen er  op tijd zoals alle dagen de afgelopen week.

We hebben genoten van een zonovergoten motorweek. ‘s Ochtends wat fris maar rond de middag toch 30 graden. Na de avond in Porto inderdaad geen regen meer gezien.

De wegen zijn strak (meestal dan), vrij van radarcontroles of flitskasten en weinig verkeer. Ideale omstandigheden om motor te rijden. Weer een geslaagde locatiekeuze van Sads motorreizen!

Marokko ontdekken op avontuurlijke wijze

reisverslag door: Jaqueline Jeurissen

De reis begint op vliegveld Eindhoven. De motoren en bagage zijn een week eerder per vrachtwagen naar Malaga gebracht. Na alle formaliteiten waarbij steeds meer groepsgenoten bekend worden stappen we in het vliegtuig richting Malaga. Daar staan 31 motoren ongeduldig op ons te wachten.

Bij aankomst (lekker warm met 15 graden, thuis was het 7 graden) in het zeer luxe hotel staan 2 keurige rijen motoren, gesorteerd op type, voor ons klaar. Er zijn van allerlei typen mee; tour, all-road en naked. Ducati is in de meerderheid BMW, KTM, Kawasaki zijn ook vertegenwoordigd. Mooi stel om zo te zien. De bagage is te vinden in de bagage kluis van het hotel, super geregeld. De meeste deelnemers gaan gelijk in de weer om de motoren op te tuigen met tassen en koffers zodat dat maar vast klaar is en morgen snel vertrokken kan worden naar Marokko.

Tijdens het diner kennis gemaakt met de andere deelnemers, het onthouden van namen wil nog niet zo; morgen de motoren van iedereen onthouden is makkelijker. Het is een gemêleerd gezelschap. We worden voorzien van alle details voor de route, bootovertocht en de formaliteiten aan de grens om Marokko in te reizen. De groepen om samen te rijden worden gevormd en vertrektijden afgesproken.

S’ochtends is er al vroeg bedrijvigheid. Iedereen wil op pad en niemand wil de boot in Algeciras missen. Via snelweg of rijksweg is iedereen mooi op tijd in de haven. De boot naar Tanger heeft 2 uur vertraging dan maar met zijn alleen het stadje in om te lunchen hebben we dat maar vast gehad want straks aan de overkant mogen we nog 400 km rijden naar ons hotel in Casablanca. Terug gekeerd van de lunch blijkt de beoogde boot naar Tanger nog meer vertraging te hebben. Domien, de reisbegeleider voor deze reis is druk met omboeken op een andere boot zodat we niet in het donker en laat de 400 km hoeven af te leggen. Na wat op en neer rijden hebben we tickets voor de snelle draagvleugel boot naar Ceuta (Spaanse enclave in Marokko). Snel met zijn allen en de volgauto met aanhanger voor eventuele pechgevallen naar een andere pier. Net op tijd allemaal binnen, de boot sluit onmiddellijk de laadklep en begint te varen. Wij kunnen ons nu bovendeks bezig gaan houden met het invullen van de papieren voor in reis van persoon en voertuig in Marokko. Het zijn er 5 velletjes in totaal waar veel gegevens op ingevuld mogen worden en dat ieder velletje weer. Daarna nog een drankje en we konden beneden de motoren alweer ophalen. De bonus van deze overtocht is 25 km extra slingerweg door de bergen met machtig uitzicht. Aan de Marokkaanse grens aangekomen kiezen we een rij, geen rij gaat snel. Dan volgt de grensprocedure. Paspoort laten stempelen en een aantal keren laten controleren om uiteindelijk de motor langs de kant van de weg te parkeren voor de inklaring van de motor. De beambte is druk met schrijven van een briefje voor een verzamelbak en het daarna intikken van die gegevens in een computer. Uiteindelijk wat tekst een handtekening en stempels op de 2 briefjes, yes klaar. Nou nee, je wordt daarna begeleid naar 2 personen voor nog een handtekening en een finale stempel. Inmiddels ruim een uur verder. En dan stonden wij nog vooraan anderen hebben er wel meer als 2 uur overgedaan om de grens te passeren.

Op naar Casablanca snelweg kilometers maar de omgeving is schitterend. Je rijdt de bergen uit, de vlakte op en zo door de groentetuin van Marokko. Het verkeer is wennen, lijkt wel of ze maar wat doen links en rechts halen ze in. Mensen steken regelmatig te voet de snelweg over of wandelen er langs. Het meest bizarre was het verkopen van groente en fruit op de vluchtstrook. Soms krijg ik de indruk dat de rijbewijzen uitgedeeld zijn, ze lijken echt nergens op te letten. In het donker naderen we de bestemming. Nu heb je niet meer genoeg aan twee paar ogen, zo lijkt het. In Casablanca schieten voetgangers, auto’s, ezels en ander rijdend materieel alle kanten op. Recht inhalen en links voorbij wringen is de norm. Snel hebben we het spelletje door en kunnen we als groep goed met het verkeer mee bewegen. Bij het hotel aangekomen barsten de verhalen los “heb je dat gezien en die hoe die reed” iedereen heeft een verhaal over het verkeer, geweldig. We zijn het eens het verkeer past goed bij dit avontuur, houdt je goed gefocust en alert. Op naar de kamer douchen omkleden en biertje pakken, die hebben we wel verdient. Voor en na druppelt de rest van de groep binnen en worden belevingen uitgewisseld. Dan het seintje; op naar het diner. Ook dit luxe hotel heeft een lekker diner voor ons bereid. Eerst is het tijd om kennis te maken met de Marokkaanse cultuur, buikdanseressen niet 1 maar 3 die ons entertainen. Groepsleden worden uitgenodigd om een dansje te wagen, de een met meer succes als de ander. Dan is het tijd voor het diner van Marokkaanse specialiteiten waaronder een tajine van kip. De tajine zal ons deze week begeleiden de vele traditionele gerechten worden hierin bereid. Nog een toetje als afsluiter dan is het inmiddels ook middernacht. Morgenvroeg op tijd vertrekken naar Marrakesh dus tijd om te gaan slapen.

Op naar Marrakesh. Eerst nog een fotomomentje met de Hassan II moskee, de grootste van Afrika. Dan Casablanca uitrijden, dwars over een markt en langs de ezelkarren. Met natuurlijke de reeds bekende taferelen van vlak voor je motor overstekende voetgangers en auto’s die alle kanten op schieten. Eenmaal de stad uit veranderd het landschap in heuvels, je rijdt weg van de zee het binnenland in. De eerst kuddes schapen en pakezels laten zich zien. Nu begint het avontuur echt we gaan het echte Marokko ontdekken. Weer een prachtig wisselend landschap om in de drukke heksenketel van Marrakesh aan te komen. De inrit in de parkeergarage was avontuurlijk. De zon schijnt de temperatuur is goed genoeg voor een T-shirt en een vestje mee voor de avond.  Mooi op tijd binnen voor wat ontspanning, bezoek aan het beroemde plein van Marrakesh of om een souk in te duiken. Het eten was weer goed verzorgt daar op het dak in een bedoeïen tent met geweldig uitzicht over Marrakesh. Het diner werd begeleid door een buikdanseres en muzikanten. De tijd is weer gevlogen inmiddels  weer middernacht. Morgenvroeg noordwaarts naar Boumalne Dades.

Natuurlijk op tijd op pad. Het eerste avontuur; de uitrit uit de parkeergarage iedereen meesterde deze uitdaging met bravoure. Via alweer een mooie weg en wisselend landschap eerst wat cultuur snuiven in Ait Benhaddou. Om daar te komen ligt een stukje off road in de route (via de verharde weg kwam je er ook maar de meesten kozen voor het off road avontuur). Voor degene met weinig off road ervaring een mooie uitdaging. Na wat aanwijzingen en tips op pad. Na een tijdje heeft iedereen echt lol op die paden. Zand, gravel en grindstenen die meesteren we. Stof maken! In het dorpje aangekomen rijden we dwars het dorp in om de mooiste foto’s te kunnen maken, aan zand ondergrond waren we toch al gewend. De rest van de route was mooi verhard en weer een totaal ander landschap. We werden bij het hotel verwelkomt met dans en muziek, zorgde voor een mooie sfeer zo tegen het Atlasgebergte aan. De tijdens het diner werden de verhalen van de dag uitgewisseld waarna iedereen op tijd ging slapen.

Weer op tijd aan het ontbijt, op naar Midelt. Oorspronkelijk waren er zes routemogelijkheden maar vandaag bleven er daar twee van over. In de bergen was sneeuw gevallen waardoor de meeste routes niet begaanbaar waren met de motor op wegbanden. Dan maar de gorges du dades op en neer rijden om de beroemde haarspelt bochten te beleven om daarna aan de officiële route te beginnen. Deze voerde door de gorges du todra deze is super toeristisch de eerste 4 kilometer daarna wordt het landschap mooiere en is geen toerist meer te bekennen. Onderweg gegeten bij een eetstalletje langs de weg waar men kip roosterde en een tajine van groente aanbood. De motoren werden bewaakt door een inwoner. Alle spullen zoals helmen, navi en tanktas blijven op de motor liggen. Men zou zwaar beledigd zijn als je spullen opbergt of meeneemt. Na de smakelijke lunch de bewaker een fooi gegeven en weer op pad. Nu zaten we echt in het binnenland tegen het Atlasgebergte aan. Prachtig al die rotsen en rood roze landschap uiteindelijk door Cirque de jaffer. De naar mijn mening de mooiste van de drie gorges van vandaag. Uiteindelijk weer een vlak landschap in. Ons hotel stond op een vlakte waar het hard waaide en koud was. Wat een contrast met het weer aan de kust en Marrakesh. Het was zowaar koel op de kamer en de verwarming was aan.

Tijdens het diner werden we op de hoogte gesteld van het weer in Ifrane, waar we de volgende dag zouden aan komen. Vol ongeloof werden diverse weerapps geraadpleegd. Die zeiden toch echt allemaal vorst en sneeuw. Iedereen was beduusd, we waren toch naar Marokko gegaan omdat het daar veel warmer als thuis was en we zo vroeg in het seizoen lekker konden rijden op de strakke asfalt wegen. Ehh en nu? Langzaam drong het door; we zouden op het einde van de route in de regen, hagel en of sneeuw rijden. Dus op tijd vertrekken was het devies. Enkelen hadden slechts een motorspijkerbroek, motorschoenen en zomerhandschoenen bij. Dat werd afzien. Her en der werd wat kleding uitgewisseld maar motorschoenen veranderden nog steeds niet in waterdichte motorlaarzen.

Gelukkig was de route kort en volgende hotel was 5 sterren met sauna, hammam en zwembad. Zodat we na al die indrukken en avonturen konden genieten van deze luxe. De voorspellingen waren waar. We hadden de laatste 30 kilometer regen, hagel en uiteindelijk natte sneeuw. Het werd goed koud in vergelijking met de voorgaande dagen. Aangekomen bij het hotel waren we eerder dan het bagage/pechtransport van Yvonne en Domien daarom neergeploft in de lobby. Steeds meer groepsleden kwamen aan, koud en nat. De garage van het hotel werd geopend, wie wilde kon zijn motor binnen stallen. Er werd gretig gebruik van gemaakt, er lag inmiddels een laagje sneeuw op de motor. Nadat de bagage gearriveerd was snel omgekleed voor sauna en zwembad. Relaxen en naar de vallende sneeuw kijken. De laag werd dikker en dikker om na het diner 15 cm te zijn. Het besef sloeg toe dat we morgen naar het volgende hotel gingen een toertocht van 350 kilometer. Oeps met deze sneeuw kom je hier niet weg. Afgesproken voor een later ontbijt de volgende dag want vroeg vertrekken zat er echt niet in.

S ochtends kwam het bericht briefing bij het ontbijt, klinkt heftig. We waren benieuwd. Het bericht luidde; om 11.30 uur mocht er vertrokken worden over 1 bepaalde route. De alternatieve routen waren niet begaanbaar vanwege sneeuwval het Rif gebergte. Op de oprit van het hotel zou een spoor vrijgemaakt worden zodat niemand door de sneeuw hoefde te rijden. De motoren die buiten overnacht hadden zouden schoongemaakt worden door het hotel personeel. Daar lag een laag van 20 cm of meer op, goed voor de mooie plaatjes. De wegen in het dorp en verder waren zeker vrij van sneeuw tegen de vertrektijd. Daar ging de droom van nog een dagje genieten van al deze luxe, we konden straks gewoon vertrekken. Op naar de blauwe stad Chefchaouen. Eerst nog wat afzien; vertrek met -3 graden en een sneeuwbuitje. Daarna regen en 6 graden om uiteindelijk in Fes aan te komen met 15 graden en zon. Vier seizoenen in 1 uur. Al met al was het uiteindelijk alleen maar koud. Is echt bijzonder om op je motor door zo’n sneeuwlandschap te rijden en dit te kunnen beleven. De rest van de dag de mooie route gereden met af en toe een klein buitje en zon. Een enkeling heeft toch de alternatieve afgeraden route geprobeerd te rijden maar is van een koude kermis thuis gekomen. Thuisgekomen in het hotel is hier het belangrijkste woord.

In Chefchaouen hadden we een hotel midden in het centrum wat ons verleide om na het diner op verkenningstoer te gaan. Mooi dat blauwe stadje ook al was dit onze laatste avond in Marokko. Morgen door de douane en weer de boot op naar Spanje. Die avond nog een laatste Marokkaans biertje om het af te leren.

De volgende ochtend weer op tijd op pad om de extra route met de mooie slingerende kustweg  langs de oostkust mee te pikken op weg naar de boot in Tanger Med. Een beetje op de tijd letten maar ruim genoeg tijd om tijdig de boot te bereiken. De douane is deze keer veel sneller, slechts 3 papiertjes afgeven en er 1 terugkrijgen. Natuurlijk wel vele male je paspoort laten zien. Na de inscheping op de boot tijd genoeg voor lunch en verhalen delen met de groepsgenoten. Eenmaal in Europa aangekomen weer over de rijksweg op weg naar Malaga. Bij het hotel wachten de transportframes op de motoren. Bij aankomst de motor in het frame geplaatst zodat die dezelfde avond nog op weg naar Nederland ging. De bagage en motorkleding weer in de bagagebak gelegd. Bleef niks over als de handbagage waarmee de aangekomen was en de herinneringen aan dit geweldige avontuur dat echt alles in zich had. Op naar het uitmuntende diner en later de bar. De mooiste verhalen werden nogmaals uitgediept en gedeeld.  De weemoed dat deze reis voorbij was kon je bij iedereen proeven. We waren het eens het was een geweldige reis, 2320 kilometer puur plezier.

De volgende ochtend na de groepsfoto, die met veel rumoer gemaakt werd, op naar het vliegveld om een paar uur later in Eindhoven afscheid te nemen van de groepsleden.

Voor mij en een aantal andere de eerste keer dat we met Sads motorreizen meeging, zeker niet de laatste keer dat we met Ton de Bruin, Leo Fleuren en Geert Jansen op pad gaan. Er was alle vrijheid om te doen en laten wat je wilde, de volledige vrijheid route te kiezen die bij jou past (wel of geen off-road, langer of korter of snel en langzaam) mits je op redelijke tijd in het volgende hotel aankwam. Meer dan eens stond je bagage al op jouw kamer bij aankomst, wat een luxe. Het ene hotel was nog mooier dan het andere tot wel 5 sterren, van alle gemakken voorzien. Het was een avontuur in vele opzichten met een leuke groep mensen met diverse achtergronden. Marokko is prachtig binnen een paar honderd kilometer iedere keer anders bergen, sneeuw, zon, zee, vlak, rotsen, kaal en groen. Het is er allemaal dat maakte deze reis zo bijzonder.