Ik was al een aantal keren zonder motor in het zuiden en aan de oostkust van Portugal. Het is een prachtig land met zeer vriendelijke en open mensen. Je kunt er goed eten en wijn maken kunnen ze ook. Het landschap is per regio wisselend. Het zuiden is dor en droog, het midden is groener en het noorden is echt groen. Noord Portugal gaan we met Sads Motorreizen ontdekken. Onze 35 motoren (Ducati, BMW, KTM, Yamaha en Kawasaki) en de bagage zijn op een vrachtauto naar Porto gebracht terwijl wij (39 deelnemers) vliegen vanaf Eindhoven. Wat een luxe, niks een paar weken onderweg en door de koude Pyreneeën rijden. We gaan lekker een week genieten van motorrijden zonder zorgen.
Bij de gate verzamelen steeds meer bekende en onbekende gezichten. Dat zal onze groep zijn, ze hebben het hoogste woord. Een voorstelrondje hoort erbij, alleen al die namen onthouden is lastig. Morgen met de motoren erbij wordt dat vast makkelijker. De vlucht en aankomst in Portugal verlopen vlekkeloos. Bij aankomst is het ineens een uur vroeger. Na een korte busrit vanaf de luchthaven komen we aan bij het hotel. De motoren staan al op ons te wachten, wat een mooi beeld. We kunnen eigenlijk niet wachten om te vertrekken. De desillusie; het regent in Porto. Terwijl het in Nederland, na een periode van slecht weer, 20 graden en zonnig is. Ons wordt verzekert dat het alleen vanavond regent en de rest van de week goed weer zal zijn. Daar vertrouwen we maar op. Na het ophalen en sorteren van de bagage worden we weer bij de bus verwacht om in het centrum gedropt te worden. Nog voordat we van de parkeerplaats af zijn schampt de toch al onzekere chauffeur al een verkeersbord, dat wordt nog wat dachten we. Het werd zeker wat. De chauffeur wist de weg niet en had geen navigatie. Enkele groepsleden hadden op google maps allang de bestemming en de weg daarna toe gevonden maar ja, die spraken geen Portugees. Dus stapte de chauffeur bij een café uit om de weg te vragen. Op die aanwijzingen reed hij weer een stukje om vervolgens opnieuw te vragen. Dat door steile en nauwe straatjes waar net een bus op past. Uiteindelijk toch op de plaats bestemming aangekomen. Hilarisch was het wel, achteraf. De regen gooit wel roet in het eten voor het bezichtigen van Porto centrum. Wandelen in de regen is niet iets wat motorrijders graag doen. Een deel van de groep gaat het toch doen terwijl een ander deel de portproducent of een bar opzoekt. Iedereen is we weer op tijd voor het diner bij Graham’s port. De busreis met diezelfde chauffeur naar het hotel verliep zonder omwegen en schade.
De volgende morgen zo snel mogelijk op de motor, daar zijn we voor gekomen. We mogen 360 km sturen door bergen en heuvels naar Vila Nova de Cervera.
Al vroeg is het een drukte van belang in de ontbijtzaal. De drukte verplaatst vervolgens zich naar de motoren waar de eersten om 8.30 uur al vertrokken zijn. Onze groepje van vier volgt niet veel later. Om 9.00 uur is echt iedereen op pad. We hebben er zin in. Het eerste deel van de route gaat door ontelbare dorpjes, je moet toch wat om van de bewoonde wereld weg te komen. Tot de koffie om stipt 10.30 uur hoor ik de navigatie in mijn oor zeggen; rotonde …. rotonde … sla links af … sla rechts af.. Bij de koffie spreken we het verlangen uit naar bochten en geen aanwijzingen om de kilometer. Dat hebben we nog geen kilometer verder gekregen! Het leek wel een achtbaan, zoveel bochten achter elkaar. Heerlijk sturen mooi vloeiende bochten die nooit dichtknijpen of doordraaien. Dansen dus. Je ziet aan ieders rijstijl dat dit bevalt. Gooien en smijten met de motoren. Dan is er een lus in de route; op en neer de heuvel op. Route fout? Nee, het bergcircuit van de lokale motorclub, openbare weg compleet aangekleed met vangrail en bandenstapels. Echt geweldig dit zomaar midden in het landschap. Op de berg werd je beloond met een prachtig uitzicht over de vallei en een kerkje. Tijd voor de lunch, effe verderop treffen we een restaurant. Oogt allemaal eenvoudig en netjes. Onze groep is er als 1e om drankjes en eten te bestellen. Even later arriveren en er nog een man of acht. Het echtpaar dat het restaurant runt raakt nu helemaal in de stress, 12 man tegelijk voor het eten. Ze hebben echt hun best gedaan. Enorme porties en zeer smakelijk en koffie toe voor een klein bedrag. Wij gaan weer verder met dansen door het Portugese landschap. Prachtige wegen. Na de middagstop verandert dit. Meer doorgaande wegen en uiteindelijk rijden we langs de zee. Het uitzicht op zee is prachtig. We hebben zelfs mist die vanaf zee zo het land op drijft, koud dat wel. Ons hotel, een oud klooster uit de17e eeuw, ligt boven op een heuvel. Het is nu nog steeds een refuge voor pelgrims onderweg naar Santiago di Compostella. Het uitzicht en licht van de zonsondergang is fantastisch. Het verblijf ook, alleen jammer dat het buitenzwembad zo koud is. Het vaste avond ritueel voor deze week is eten, biertje, wijn of port, slap ouwehoeren en sterke verhalen. Al dan niet op tijd naar bed om weer fris te zijn voor de volgende etappe. Morgen eindigen we na een route van 390km we in Bragança.
Iedereen is weer op tijd de baan op. Het is mistig en koud, zes graden. We starten over de natuursteen keienwegen. Dat spul zal hier echt goedkoop zijn, ze maken er zoveel wegen mee. Het is even aftasten hoe glad die stenen zijn nu ze nat zijn. Het valt reuze mee, gelukkig. Het zicht is zeer slecht dan maar een beetje op het achterlicht van mijn voorganger rijden. Hij vertelt me later die dag dat hij niks zag en op gevoel reed, een zeer (on)geruststellend bekentenis. Had ik net mijn vizier, zonnevizier en bril schoongemaakt omdat ik dacht dat we uit de mist waren. Draait de weg weer omhoog zo weer de mist in. Het schoonmaken heb ik maar opgegeven totdat we echt in de zon reden toen loonde het eindelijk. Het uitzicht boven de bewolking was uniek, weinig verkeer, strak asfalt en een achtbaan aan bochten. We hebben genoten. De heuvels op en de bossen in. We gaan door het nationaal park Da Peneda Geres naar Spanje. In Spanje is het plots weer een uur later, dat uur geven we aan de Portugese grens weer terug. Is een rare gewaarwording om zo met de tijd te schuiven. We eten lunchen in Spanje aan een riviertje. Zoals iedere dag bij koffie of lunch landen er achter elkaar meerdere groepen bij hetzelfde tentje, veel tentjes kom je onderweg niet tegen vandaar. Hier weer stress voor het personeel wel vijftien motorrijders die allemaal willen eten en drinken.
Bij de grens met Portugal mogen we per motor € 1,50 tol betalen voor een prachtige weg door het park. De bochtige route blijft prachtig, langs een mooi stuwmeer en over de dam rijden. Steile paden hebben ze hier ook genoeg 14 procent is wel het minste. Af en toe is het net een muur waar je tegenop rijdt zo steil, gaaf is het wel. De middagkoffie nemen we ergens effe van de route af in het centrum van een dorpje. Er zijn hier spoedig lokale verkiezingen, met geluidswagens worden de kandidaten aangeprezen. De gasten van “onze” bar geven duidelijk hun afkeur weer richting de geluidswagen. Hilarisch is het als later de bestuurder met petjes en pennen het terras op loopt, deze worden gretig in ontvangst genomen. Zo werkt politiek dus. Nog een half uurtje sturen en we bereiken het hotel op de heuvel, dat is genieten van het uitzicht. Het vaste avondritueel wordt afgewerkt. Morgen op naar Mesao Frio.
We zijn weer op tijd weg want vanavond en morgen verblijven we een zeer luxe 5 sterren hotel met wellness, daar zijn we wel aan toe. De route van 272km is een bijzonder mooi en afwisselend. We zijn in het binnenland nu. Olijfgaarden, ezelkarren, schapen en een “verdwaalde” koe met enorme hoorns maken deel uit van het landschap. Schapen van rechts hebben hier voorrang op de rotonde, echt waar. Sommige stukken zijn zo dor dat je je bijna in Marokko waant en elk moment een kameel verwacht. De bosbranden van deze zomer hebben ook vele sporen in het landschap achter gelaten. Het is een bizar gezicht dat verbrande landschap en huizen, soms ruik je de brandlucht nog. Aan het einde van de dag rijden we met een prachtig uitzicht dwars door de druivenvelden van de Douro vallei. Ik ben benieuwd naar de wijn die van al deze druiven gemaakt wordt, vanavond eens testen. De weg is nog steeds bochtig, ik heb zelden zoveel bochten per kilometer gereden. Voorafgaand aan het avondritueel eerst genieten van het uitzicht over de vallei, vanaf het zwembad. De meesten zijn vroeg binnen om van de wellness en/of de bar te kunnen genieten.
Morgen staat een stuk off road op het programma, daar had ik me op verheugd. Na het zien van het filmpje van de verkenner, dikke stenen en zware paden, besluit ik dat morgen off road voor mij te hoog gegrepen is. Ik ga samen een groepsgenoot voor de motorwandeling van 145km door de Douro vallei zodat er in de middag tijd is voor wellness. Uitslapen is er niet bij zoals alle dagen om half acht aan het ontbijt. De wandeling voert door de druivenvelden en de olijfgaarden. Hoog op de heuvels waar geen boom of plant meer groeit. Stenen lijken er wel te groeien, zo groot zijn de rotsen. Weer stukjes tussen de verbrande struiken door zelfs het asfalt is verbrand. Die geur blijft apart. We hebben onze eigen off road weg, niet breder dan twee meter. Oké er ligt asfalt maar dat is zo hobbelig als een zandweg en dat kilometers lang. De natuursteen wegen die ze ook zo hoog in de bergen aangelegd zijn ook al hobbelig. En worden gecombineerd met steile hellingen en voor Portugese begrippen krappe bochten. Best een paar pittige stukjes. We hebben genoten van onze route en eindelijk eens veel foto’s gemaakt dat was er de laatste dagen bij ingeschoten door al die mooie stuurwegen. Ons diner, vis deze keer, hebben we in een restaurant met traditionele keuken genoten. De middag koffie slaan we over om extra tijd voor het zwembad te hebben. Bij aankomst blijkt dat een deel van de groep hetzelfde idee had, het is al gezellig druk bij het zwembad. Later komt een groep binnen die de off road route geprobeerd hebben en de conclusie getrokken hebben dat het onbegonnen werk was met een zware Enduro. Te voet was het te doen. Slechts 2 die hards hebben die route gedaan, chapeau!
De eerste 1000km zitten erop. Tot nu toe is de reis bijzonder mooi en vooral bere gezellig met elkaar. De groep verzamelt op deze “rustdag” voor een duik bij het zwembad of was het voor de bar bij het zwembad? Het avondritueel duurt vandaag langer. We zijn van mening dat de lokale wijn erg lekker is. Morgen is de route naar Covilha maar 246km, eitje.
Vanochtend genoten van de zonsopgang over de met wijnvelden beklede heuvels, een prachtig gezicht. Na het inmiddels gebruikelijke ochtend ritueel sturen we richting Lamego. Het beroemde bedevaartsoord met de kerk boven op de heuvel en ontelbaar veel trappen om er te komen. We maken de nodige foto’s om daarna onze route weer te vervolgen. De koffiepauze is met een view. Voor het eerst met zijn vieren, alle andere groepen rijden door. Die zien we later op de dag wel weer ergens. Op zoek naar een lunchplek maar eens dwars door een eeuwen oud stadje gereden. Prachtig die smalle en steile straatjes met een wegdek van natuursteen maar helaas geen lunchplek te vinden daar. Uiteindelijk gestopt bij een restaurant waar al een groep van ons was. En ja hoor, weer stress bij het personeel. We raken en onderhand aan gewend. Na de lunch mogen we nog een mooi stukje dansen. We beklimmen een berg van 1420 meter. Had ik al gezegd dat alle wegen stuurwegen zijn met vloeiende bochten? Ik blijf in herhaling vallen maar de wegen zijn echt zo gaaf. De middagkoffie slaan we over. We hebben ook vanavond weer een hotel met zwembad en wellness. Daar willen we van genieten. We hebben tenslotte vakantie, motorvakantie.
Tijdens het diner komt het besef dat morgen alweer de laatste dag is om van dit land te genieten. Ik weet zeker dat ze van deze week twee dagen gestolen hebben, kan niet dat al een week voorbij is. Zo snel kan dat niet gegaan zijn. Ik ben zeker niet de enige met dat gevoel. Er wacht ons nog een super mooie zonsopgang en dan mogen we de motoren richting Porto sturen.
We beginnen de dag met het beklimmen van de hoogste berg van Portugal 1953 meter en een monument van 7 meter om aan een rondgetal uit te komen. Het uitzicht boven is prachtig maar koud is het wel daar boven op. In de dalen hangt de bewolking en hier en daar steekt en een bergtop bovenuit. Dit beeld zal ons een hele tijd begeleiden totdat we weer onder de wolken komen, dan is het grijs maar zeker niet koud. We hebben ook weer een stukje asfalt off road door de eucalyptus bossen. Het hobbelen over deze paadjes was voor sommigen afzien maar drukte de pret zeker niet. Dat alles afgewisseld met dansen, dansen en dansen. Een paar spannende, meer dan 20%, hellingen over de natuurstenen maken de dag compleet. Uiteindelijk staan we weer bij ons hotel in Porto.
Daar wachten de transportkratten al op de motoren. Je mag gelijk jouw motor in de krat zetten. Het voelt als een heel abrupt einde van een fantastische reis maar het is niet anders. Als toetje ook nog je bagage sorteren zodat alleen het hoognodige me teruggaat in het vliegtuig en de rest gaat weer mee op de vrachtwagen.
Dan is het echt tijd voor een biertje in de bar met de reisgenoten. Samen verhalen ophalen en alvast bespreken wie er straks in het voorjaar weer meegaat. Dat we morgen vroeg op moeten om een vliegtuig te halen deert niemand. In alle vroegte is iedereen er op tijd zoals alle dagen de afgelopen week.
We hebben genoten van een zonovergoten motorweek. ‘s Ochtends wat fris maar rond de middag toch 30 graden. Na de avond in Porto inderdaad geen regen meer gezien.
De wegen zijn strak (meestal dan), vrij van radarcontroles of flitskasten en weinig verkeer. Ideale omstandigheden om motor te rijden. Weer een geslaagde locatiekeuze van Sads motorreizen!
Recente reacties